Chiny 2018

12 - 27 września

Wspomnienia

W krainie łagodnych smoków

nadesłał: Piotr
01-11-2018

Wycieczka do Chin była jak na razie najdalszą i najbardziej egzotyczną ze wszystkich klubowych wyjazdów. Oczywiście zobaczyliśmy tylko kawałek tego ogromnego kraju, ale od czegoś trzeba zacząć. Podróż do Pekinu trwała kilkanaście godzin, ale ze względu na zmianę czasu przylecieliśmy tam późną nocą. Parę drobnych formalności (takich jak zdejmowanie odcisków wszystkich palców) i już wychodzimy do hali przylotów, z pewnym niepokojem, czy aby na pewno będzie tam czekał kierowca zamówionego autobusu?
Był i okazał się bardzo miły i pomocny na całej trasie. Pojechaliśmy sprawnie do położonego w samym centrum Pekinu hotelu, żeby jeszcze trochę się przespać. Poranek przyniósł dwa nowe doświadczenia: śniadanie w formie bufetu, wprawdzie bogatego ale składającego się wyłącznie z chińskich potraw, których dopiero trzeba się było nauczyć oraz nader skomplikowaną i biurokratyczną procedurę wymiany pieniędzy.
Do zaplanowanej na ten aklimatyzacyjny dzień Świątyni Nieba (WHS) poszliśmy piechotą – pochodzący z XVI w. kompleks świątynny położony jest w rozległym i dobrze utrzymanym parku, gdzie bez znudzenia można spędzić kilka godzin, zwłaszcza, że powietrze jest w nim wyraźnie lepsze niż na ulicach.
Drugi dzień pobytu w Pekinie obejmował zwiedzanie z miejscową przewodniczką Zakazanego Miasta (WHS), które od XV w. było siedzibą cesarzy. Popatrzyliśmy na ten kompleks także z góry, z Węglowego Wzgórza, ale unosząca się nad miastem smogowa mgiełka rozmywała kontury. Zobaczyliśmy też wieże Dzwonów i Bębnów, a nawet wysłuchali bębnowego koncertu. W pobliżu wież zachowały się jeszcze kwartały hutongów, które w całym mieście ustępują systematycznie miejsca nowoczesnej zabudowie.
Po bardzo wietrznej nocy powietrze się odświeżyło i nareszcie zobaczyliśmy niebieskie niebo! Bardzo się to przydało, bo pojechaliśmy zwiedzać Pałac Letni, który w istocie jest rozległym kompleksem parkowo-pałacowym obejmującym także spore jezioro. Nie było szans aby w ciągu kilku godzin odwiedzić wszystkie budowle rozproszone wśród pięknej zieleni. Uzupełnieniem dnia była wizyta w parku tzw. Starego Pałacu Letniego, gdzie dla cesarza Qianlonga zbudowano w XVIII w. pałac na wzór Wersalu, obecnie w ruinie.
Po trzech dniach pobytu w Pekinie, którego ogrom (ponad 20 mln. mieszkańców) jest trudny do wyobrażenia, wyruszyliśmy w trasę, rozpoczynając od położonej w pobliżu miasta nekropolii władców z dynastii Ming. Zwiedziliśmy jeden, ale reprezentatywny – grobowiec, a właściwie grobowy zespół świątynny, cesarza Yongle (XV w.), a następnie pojechaliśmy do Badaling, na Wielki Mur! Fragment koło Badaling jest wyraźnie „zrobiony” pod turystów, łącznie z kolejką linową, ale to nie zmniejsza jego malowniczości i monumentalizmu. Kilkukilometrowa przechadzka po murze, przy pięknej pogodzie, była bardzo przyjemna. Dalsza droga wiodła do Datongu, małego, jak na Chiny miasta, bo zaledwie milionowego. Nasz hotel (znakomity!) położony był w obrębie starych murów, w znacznej mierze odbudowanych. Przyjechaliśmy już po ciemku, oglądając ich barwną iluminację.
Zasadniczym powodem jazdy do Datongu były położone opodal Groty Yungang (WHS), ale rano odwiedziliśmy jeszcze starą taoistyczną świątynię i słynną Ścianę Smoków z XV w. Same Groty, czyli kute w skale mniejsze i większe świątynie, sprawiają ogromne wrażenie. Wybudowane w ciągu kilkudziesięciu lat na przełomie V i VI w. zawierają dziesiątki tysięcy rzeźb, od maleńkich aż do 17 metrowego posągu Buddy.
Z jaskiń pojechaliśmy do Taihuai pielgrzymkowego kurortu położonego w centrum Wutai Shan (Gór Wutai) – świętych gór buddystów (WHS), gdzie znajdują się dziesiątki świątyń wybudowanych w ciągu kilkunastu wieków. Cały masyw jest parkiem narodowym, z płatnym wstępem. W Taihuai spędziliśmy jeden dzień, trochę mglisty i deszczowy, oglądając pięć świątyń, wszystkie czynne i odwiedzane zarówno przez turystów, jak i pielgrzymów.
Zaledwie kilka chińskich miast zachowało historyczne centra w stanie z czasów cesarskich, należy do nich Pingyao (WHS), do którego pojechaliśmy następnego dnia. Okazało się, że do znajdującego się w obrębie murów hotelu nie da się podjechać autobusem i trochę czasu zajęło zorganizowanie transportu walizek, ale i tak mieliśmy kilka godzin na wędrówki wśród niskich drewnianych domów, pochodzących przeważnie z XIX w., w których urządzono ciekawe wystawy i niezliczone ilości sklepików lub restauracyjek. Także nasz hotel utrzymany był w tym stylu – drzwi zamykało się na kłódkę, a wystrój wnętrza był stylizowany na XIX w. (z wyjątkiem łazienki). Następnego dnia czekał nas najdłuższy na całej trasie przejazd – aż do Xi’an dawnej stolicy cesarskiej. Urozmaiciliśmy go oglądaniem Wodospadu Hukou, który tworzy Żółta Rzeka spadając z dwudziestometrowego progu. Stan wody był wysoki, toteż wodospad wyglądał wyjątkowo groźnie. W Xi’anie gdzie zatrzymaliśmy się na dwie noce obejrzeliśmy niezwykle bogate muzeum historyczne, świątynię i pagodę Wielkiej Dzikiej Gęsi oraz fragment murów obronnych z XVI w. Blisko naszego hotelu, położonego przy reprezentacyjnej ulicy, znajdowało się wejście do innego świata – muzułmańskiej dzielnicy wąskich, zatłoczonych uliczek wypełnionych kramami, sklepikami i restauracyjkami, oferującymi dziwaczne (dla nas) potrawy.
W pobliżu Xi’anu znajduje się miejsce gdzie w 1974 dokonano przypadkowego odkrycia wykonanej 2200 lat temu Armii Terakotowej. Przyjechaliśmy tam dość wcześnie, ale i tak w głównej hali muzeum panował ścisk i trzeba było przepychać się do otaczającej wykopaliska bariery. W tym jednym miejscu wśród turystów wyraźnie zaznaczali się obcokrajowcy, we wszystkich pozostałych, byli jedynie niewielką domieszką wśród tłumu Chińczyków. Po zwiedzeniu muzeum pojechaliśmy do kolejnego miasta – Luoyang na nocleg. Wybór tego miejsca wynikał z tego, że w pobliżu znajduje się kolejny kompleks grot świątynnych – Jaskinie Longmen (WHS), do których wybraliśmy się rankiem następnego dnia. Jaskinie są pięknie położone – wykuto je w skalistym zboczu, nad rzeką Yi – i zawierają ponad 100 000 posągów i płaskorzeźb Buddy różnych wielkości, wykonanych głównie w VI i VII w. Można je podziwiać z bliska, lub z przeciwległego brzegu rzeki, podziurawiona grotami skalna ściana przypomina wtedy plaster miodu. Po jaskiniach skierowaliśmy się do położonego w górach klasztoru Szaolin i tu mieliśmy pecha! Zepsuta ciężarówka zatarasowała na kilka godzin górską drogę i na miejsce dotarliśmy prawie o zmierzchu, więc niewiele udało się zobaczyć.
Kolejnego dnia jechaliśmy do Ji’nan, zwiedzając po drodze światynię Konfucjusza i siedzibę rodu Kong (WHS) w Qufu – rodzinnym mieście myśliciela. Zatrzymaliśmy się w Ji’nan na dwie noce, żeby zrobić stamtąd wycieczkę na Tai Shan (WHS) – świętą górę taoistów. Wybór Ji’nan na bazę wypadową nie był szczęśliwy. Owszem, góra jest niedaleko za miastem, tyle, że miasto ma ponad 5 mln i samo przejechanie przez nie zajmuje dużo czasu. Na szczęście na górę można wyjechać kolejką, co też zrobiliśmy, bo na podejście nie starczyłoby dnia.
Z Ji’nan wracaliśmy już do Pekinu, zatrzymując się po drodze w centrum Tianjin. To także ogromne miasto, ale udało się do niego sprawnie wjechać, aby zobaczyć dzielnicę „europejską” zabudowaną budynkami zachodnich przedstawicielstw z XIX i XX w.
Do Pekinu przyjechaliśmy pod wieczór, ale przed odjazdem na lotnisko starczyło nam jeszcze czasu na ostatnie zakupy i dobrą kolację.
Podróż powrotna trwała znacznie dłużej, ponieważ w Kijowie mieliśmy 10 godzin na przesiadkę. Bez sensu byłoby siedzieć na lotnisku, więc wynajętym busem pojechaliśmy do miasta, aby zobaczyć jego najważniejsze zabytki, w szczególności Ławrę Peczorską (WHS) i Sobór Sofijski – a także, po 2 tygodniach, zjeść normalny obiad. Z Kijowa część grupy poleciała do Warszawy, a część do Krakowa. Jeszcze przed północą byliśmy w domach.
Trzeba tu dodać, że nasza wycieczka nie udałaby się tak, ani pod względem organizacyjnym, ani krajoznawczym, gdyby nie nasza przewodniczka Ania. Nie tylko porozumiewała się biegle po chińsku i wszystko załatwiała, ale sama zafascynowana Chinami, przekazała nam dużo wiadomości o historii, kulturze i dniu dzisiejszym tego kraju.

Galeria

Pekin - Świątynia Nieba, pawilon modłów o urodzaj.

Pekin - Świątynia Nieba, jeden z pawilonów

Pekin - Świątynia Sklepienia, część zespołu Świątyni Nieba.

Pekin - w parku Świątyni Nieba Chińczycy chętnie odpoczywają.

Pekin - nasza grupa przed Bramą Niebiańskiego Spokoju.

I już we wnętrzu Zakazanego Miasta, z tyłu Brama Południowa.

Cesarski lew przed Bramą Najwyższej Harmonii w Zakazanym Mieście.

Zakazane Miasto, Pawilon Najwyższej Harmonii.

Można się sfotografować w cesarskich szatach.

Figurki zdobiące dachy (dun shou) miały też znaczenie magiczne.

Widok na Zakazane Miasto ze Wzgórza Węglowego. Dzień był smogowy.

W Pekinie co raz trudniej zobaczyć tradycyjną zabudowę.

Kompleks Pałacu Letniego pod Pekinem, Jezioro Kunming i budynki na Wzgórzu Długowieczności.

Pała Letni, chińskie dachy to dzieła sztuki.

Zwieńczeniem budynków jest Pagoda Kadzidła Buddy.

W głębi jezioro Kunming i nowoczesne dzielnice Pekinu.

Marmurowy Statek zbudowany dla cesarzowej Cixi w Pałacu Letnim.

Stary Pałac Letni, ruiny pałacu w stylu europejskim (XVIII w.).

Czarny łabędź na stawie w Starym Pałacu Letnim.

Zespół grobowy cesarza Yongle (dyn. Ming), Pawilon Nadzwyczajnej Przychylności.

Tkanina na wystawie w Pawilonie Nadzwyczajnej Przychylności.

Damskie buty na wystawie w Pawilonie Nadzwyczajnej Przychylności.

Brama przy taoistycznej świątyni Chunyang w Datongu.

Postaci trzech bóstw - Nieba, Ziemi i Wody w jednym z pawilonów świątyni.

Datong, Ściana Dziewęciu Smoków (dyn. Ming).

W tej grocie zachowało się trochę kolorów.

Dzięki zasłonięciu przez fasadę wnętrze zachowało się w dobrym stanie.

Wutai Shan, misterna kamienna brama w klasztorze Longquan.

Smok żegna wychodzących z klasztoru Longquan.

Bodhisattwa Awalokiteśwara, uosobienie współczucia.

Aby się pomodlić wystarczy pokręcić walcem z brązu....

Lamaistyczna świątynia Pusa Ding znajduje się na szczycie wzgórza nad Taihuai.

Wutai Shan, widok na Taihuai z 50-metrową Białą Stupą.

Chińska wycieczka zwiedza jedną z licznych ekspozycji w Pingyao.

Kantor dawnego banku (Pingyao było centrum bankowości).

Wybieraliśmy restauracje, w których było menu z obrazkami, a i tak była to często loteria.

Poza historycznym centrum Pingyao nie wygląda zachęcająco.

Wezbrana Żółta Rzeka, niewiele brakowało a nie doszlibyśmy do wodospadu.

Do wodospadu przjeżdżają liczne wycieczki, poza nami sami Chińczycy.

Nowoczesna architektura w starożytnym Xi'anie.

Wykonane z kamienia płaskorzeźby w świątyni Dacien, Xi'an.

Mury Xi'anu stanowią promenadę i drogę dla rowerów o długości 12 km.

Skała przypomina plaster sera, albo miodu.

Grota Fengxian ,mieści największe posągi, pochdzi z VII w.

Niebiański Król (trzyma pagodę) i Obrońca Buddy.

Budda Wajroczana uśmiecha się tajemniczo.

Shaolin jest pięknie położony w górskiej kotlinie.

Qufu, wejście na teren świątyni Konfucjusza.

Motyw żółwia dzwigającego tablicę był często stosowany.

Smok na kolumnie w światyni Konfucjusza, Qufu.

Bez pomocy kolejki nie dostalibyśmy się na Tai Shan.

Prawdziwi pielgrzymi wchodzą po schodach.

Przed bramą do zespołu świątyń taoistycznych na szczycie góry.

Tai Shan wznosi się blisko 1,5 km ponad otaczający teren.

Plac Marco Polo w 'europejskiej' dzielnicy Tianjinu.

Kijów, Ławra Peczerska, odbudowany Sobór Uspienski.

Sobór p.w. św. Michała Monastyru o Złotych Kopułach.

»» do góry

Nasze wycieczki

Chiny 2018

12 - 27 września

Wspomnienia

W krainie łagodnych smoków

Galeria